تحقيق اظطراب خود را دور بريزيم

دسته بندي : علوم انسانی » علوم اجتماعی
مقدمه :
هر فردي در زندگي خود فشار رواني را تجربه كرده است، از مهندس عمران گرفته تا يك دانشجوي زبان يا مدير بلند پرواز يك شركت تجاري يا يك مادرعامي. انسان در سراسر تاريخ ؛ فشار رواني را تجربه كرده است، در حقيقت فشار رواني بخش جدايي ناپذير زندگي آدمي است كه در خلال قرن ها در آينه هنر و ادبيات به تصوير كشيده شده است.
گسترش فشار رواني در جامعه به شيوه هاي گوناگون در گفتار ما جلوه گر مي شود، شما ممكن است بگوييد احساس كوفتگي، فرسودگي، فشار، تنش، وحشت زدگي، سستي و نگراني مي كنند، اين عبارتها همگي حكايت از آن دارند كه فشار رواني و اضطراب در زندگي همه ما وجود دارد.
فشار رواني اغلب بخشي از زندگي روزانه است انسان مي تواند به خوبي با آن كنار بيايد. بسياري از افراد با مشكلاتي مانند اضطراب، هراس، دلهره هاي توانكاه، عدم اعتماد به نفس، مشكلات زناشويي، اختلاف خانوادگي، مشكلات تحصيلي و برنامه ريزي و... دسته پنجه نرم مي كنند. در صورت تداوم و شدت گرفتن اين فشارهاي رواني ممكن است افراد نياز به كمك حرفه اي داشته باشند. غالبايك پزشك عمومي از عهده اينكاربر ميايد.

اضطراب چيست
ذهن و روان ما انسانها همواره گوش به زنگ علائم خطر است كه پيرامون ما وجود دارند بعد از وقوع رخدادهاي نا خوشايند يا آسيب زننده به ما آگهي مي دهند.
اضطراب عبارتست از ترس از يك عامل ناشناخته و نامعلوم كه موجب پريشاني فكر و گاه بروز علايم احساس خطر از جمله تپش قلب و رنگ پريدگي نيز مي شود. بنابراين در فرآيند اضطراب بر خلاف ترس طبيعي و واقعي يك عامل حقيقي ترس آور يا خطر ناك يا آسيب زننده وجود ندارد بلكه فقط به طور خودكار ذهن آدمي دچار احساس خطر مي شود. حالت اضطراب غالبا در هنگام شب تشديد مي شود و فرد را از خوابيدن باز مي دارد و شايد بدين علت كه در شب به علت تاريكي خود بخود ذهن انسان حساس تر و حواس او تيز تر مي شوند و لذا مغز آمادگي بيشتري براي توليد فرآيند احساس خطر پيدا مي كند.
نگراني را مي توان يك حالت مزمن و منتشر به شمار آورد كه پيش درآمد اضطراب است. هر گاه ذهن ما در اثر تنشهاي رواني و استرسهاي عصبي و حوادث نا خوشايند و ناگواري كه در زندگي مكررا برايمان رخ مي دهد از روال عادي خارج شودو حساسيت بيش از حد به رخدادهاي آتي و احتمالي پيدا نمايد، دچار اضطراب مي شويم و كم كم به حالتي مي رسيم كه فكرمان فقط بر اتفاقات ناگوار يا بيماريهاي لا علاج و كشنده گواهي مي دهد و آرامش و امنيت در اين ميان گم و فراموش مي شود. هرچه بيشتر نگران مي شويم بيشتر احساسهاي خطر و هراس به سراغمان مي آيد و در نتيجه بيشتر در جهت افكار مضطربانه مي انديشيم. در گفته هاي بزرگان مي بينيم كه نگراني به ندرت به آدمي كمك كرده است، حتي در همان موارد اندك نيز كه ترس ما بي مورد نبوده نگراني پيشاپيش مدد چنداني نتوانسته بكند. فيلسوف بزرگ فرانسوي مونتين در اين زمينه