مقدمه                                                                                   

شهر                                                                                     

شهرداري و تاريخجه آن در ايران                                                          

وظايف شهرداري                                                                           

قانون شهرداري                                                                             

امور مالي و تعاريف مربوطه                                                               

منابع درآمد شهرداري ها                                                                     

امور اداري 

درهر جامعه اي چه بزرگ و چه كوچك كه قرار است در كنار هم زندگي نمايم، ايجاب مي نمايد جهت خدمات و بهتر زيستن تحت هر عنوان وسيله اي يا دستگاهي يا سازماني متشكل جهت اين امر از طرف همان جامعه يا از طرف دستگاه حكومتي يا قوانين وصف شده، كه بتواند آرامش و آسايش ديگران را تأمين نمايد، به وجود مي آيد. 

 شهر:

تاكنون تعريف جامعي براي شهر كه در برگيرنده همه يا بيشتر ويژگي هاي آن شد، بيان نشده است يا اگر هم بيان گرديده، مورد خرده گيري جامعه شناسان شهري بوده است كه جهت جلوگيري از اطاله كلام از ذكر تعاريفي كه در فرهنگ هاي مختلف از شهر به عمل آمده، خود داري مي گردد. 

به هر حال مي توان شهر را قطعه زميني دانست كه قسمتي از اجتماع بشري را در خود جاي داده و همانند ماشين عظيمي است كه نيروهاي گوناگوني آن را به فعاليت واداشته و بدان روح داد، به نحوي كه به عنوان واحدي اجتماعي- سياسي و اقتصادي با كاركرد عمومي غيركشاورزي ( بازرگاني- صنعتي يا هر دو) مطرح و به دليل نقل و انتقال جمعيت مبادله و تبادل افكار و انديشه و ايده ها، بين مردم شهر و روستا نشينان و تمركز مراكز سياسي و اقتصادي مملكتي در شهرها زندگي مردم روستاها را بيش از حد تصور تحت تأثير قرار مي دهد كه اين خود بر اهميت اين واحد و طبعاً شهرداري به عنوان مؤسسه اي كه اگر نگوئيم تمامي امور، بخش مهمي از امور شهري را عهده دار است، مي افزايد. 

در قانون تعاريف وضوابط تقسيمات كشوري مصوب 15 تير 1362 مجلس شوراي اسلامي شهر چنين تعريف شده است. 

ماده 4 شهر محلي است با حدود قانوني كه محدوده جغرافيايي بخش واقع شده و از نظر بافت ساختماني، اشتغال و ساير عوامل داراي سيمائي با ويژگي هاي خاص خود بوده، به طوري كه اكثريت ساكنان دائمي آن در مشاغل كسب، تجارت صنعت، كشاورزي، خدمات و فعاليت هاي اداري اشغال داشته و در زمينه خدمات شهري از خودكفائي نسبي برخوردار و كانون مبادلات اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي سياسي حوزه جذب نفوذ پيرامون خود بوده و حداقل داراي ده هزار نفر جمعيت مي باشد.